Op de ATB door het Kroondomein.

4e kerstdag ATB-en met de 2e groep van HDKS.
Met goede moed vertrokken we zoals gebruikelijk. Er was echter een verschil voor mij.
Deze keer konden we weer richting Parijs rijden, omdat onze Willie zijn (Kroon)domein weer heeft vrij gegeven voor de gewone man. Erg plezierig dus voor ons ATB-ers want meestal betekent dat we onze fietsen na gebruik met beperkte middelen weer gewoon in de schuur kunnen zetten. Eigenlijk komt het er op neer dat we meer zondag beschikbaar hebben voor leukere dingen dan het ritueel van fiets afspuiten, droogblazen of op een andere manier schoonmaken en natuurlijk niet te vergeten het onderhoud van de ketting. Eigenlijk jammer want hiervoor hebben velen van ons juist een workout gehad bij Van de Put in Heerde. Maar goed elk nadeel heeft zo ook zijn keerzijde.
Dus lekker fietsen op het droge zand, echter dat was deze keer even wennen, want de vorst dwingt  wat technische disciplines af, van wege de bevroren smalle sporen en de hiervoor vereiste balans. Het eerste deel van het parcours vereiste hierdoor een slachtoffer door een harder contact met de bodem van moeder aarde in vergelijking met de gebruikelijke ervaring van de betrokkene, waarvan ik  uit respect naam en toenaam niet vermeld. Top vond ik dat een ieder (en ook de betrokkene) toch weer de trip voortzette en we als complete groep de route konden continueren.  We hebben de laatste weken gemerkt dat het niet altijd gebruikelijk is dat een groep het samen “uit en thuis” principe hanteert, omdat groep 2 in het vrije veld geloste HDKS-ers hebben opgevangen.
En wat een mooie tocht dat we gemaakt hebben! Het was ultiem genieten. Zo erg dat de Oh’s en de Ah’s geregeld op het puntje van mijn tong lagen om uiting aan het grote genieten te geven. Dat wil je natuurlijk niet, maar toch zijn er een paar momenten geweest dat de drang voor deze uitingen dermate groot was, dat deze toch niet gecontroleerd binnen zijn gebleven. Gelukkig bleek op dat soort momenten dat ik niet de enige was die deze beleving had. Het waren natuurlijk de omstandigheden van het onverwachte sprookjesachtige sneeuwdek dat in het Kroondomein was neergedaald. En dit in combinatie met een prachtige blauwe lucht, de heerlijke warmte van de zon onder deze winterse omstandigheden, de serene stilte (behalve tijdens de passage van een intercontinentale vlucht), de sporen van dieren en gewoon het mooie beeld van een subtiel laagje sneeuw op het kleinste takje. Soms een beetje smeltend door een zonnestraal. Zo mooi dat dat eigenlijk niet overdraagbaar is met een stukje tekst of een afbeelding. Prachtig gewoon. Zoiets kan je alleen maar beleven. Wat een prachtige buitensport hebben we toch. En dat zonder het maximale te hoeven presteren en realiserend dat het een perfecte combinatie is van lichamelijke activiteit, sociaal acteren in een groep welwillende mensen en de beleving van het buiten zijn. Hoe simpel kan het zijn.
Om terug te komen op Parijs, op onze route hebben we blijkbaar de Kathedraal van Reims gepasseerd. Al googelend kom ik op Marinus Boezem. Tja, Sander heeft ons in de andere groep vorig jaar ook al eens langs geleid, maar met een slecht richtingsgevoel is het elke keer weer een verrassing als je daar weer bent.
Iets eerder waren we bij het hoogste punt van het domein van de Kroon. Een leuk gegeven en voor ons een moment om ons even met het mooie uitzicht te laten portretteren door welwillende collega-ATB-ers die op zo’n mooie dag in ruime mate aanwezig waren.

Een prettige bijkomstigheid vond ik dat beide groepen (de snelle en de trage) elkaar weer ontmoetten tijdens het koffiedrinken bij de Bosrand; een mooie collectieve afsluiting van een prachtige fietsochtend.
Ps. gelukkig was ik in de omstandigheid om ook ’s-middags nog van deze buiten-condities te genieten al wandelend op de Loenermark. Ook hier was het een heel prettige belevenis, waar ik prettige herinneringen aan heb. Een goed bestede dag dus.