15 HDKS leden streken dit jaar neer in Limburg, op de oude en vertrouwde locatie in Ransdaal. Minder leden dan andere jaren, waarschijnlijk doordat het dit jaar het laatste weekend van augustus was – de locatie was in het normale weekeinde eind juni helaas al bezet. Wij dachten dat ze elk jaar de processie speciaal voor HDKS organiseerden, maar het bleef nu stil zondagochtend- bij navraag bleek dat de processie elk jaar op de laatste zondag in juni is om de beschermheilige van de mijnwerkers te eren, en dus niet zoals sommigen dachten ter ere van ons bezoek aan het pittoreske Ransdaal.
Prachtig weer, mooie routes zoals altijd dankzij Sander, en lekker eten: BBQ weer geregeld door Gertie. Bertus alles weer georganiseerd – hoe hij het telkens voor elkaar krijgt om alles voor zo weinig geld geregeld te krijgen is ons allen een raadsel.
Geen onvertogen woord is er gevallen in het gehele weekend: mensen namen uit zichzelf het initiatief om te koken, schoon te maken, extra boodschappen te doen etcetera. Top! Iedereen beklom de heuvels in zijn eigen tempo, en wachtte zonder morren boven op elkaar. Wim sloot nog wel eens de rij en onderging de plagerijen van ondergetekende gemoedelijk – hij liet zich niet gek maken – eigen tempo is het beste tempo. Gerrit begon de meeste klimmetjes achteraan, maar reed telkens iedereen in sneltreinvaart voorbij, met zelfs het geluid van een trein dankzij z’n Zipps. Alleen Aart hield hem bij, geholpen door zijn electrische bidon. Natascha was meestal als derde boven – sterk werk! Tessa maakte zich het hele weekend wat zorgen over de Keutenberg, en omdat je het beste voor het laatst moet bewaren, hebben we die als laatste klim genomen op zondagmiddag – maar Tessa ging soepeltjes omhoog – OK, redelijk soepeltjes dan. Afgesloten met (veel!) friet bij de stationrestauratie vlakbij. Ook Tirza reageerde met een sportief lachje op onze plagerijen tijdens de friet – ik ben verzocht om daar in dit stukje niet inhoudelijk over uit te weiden:-)
Tijdens verschillende momenten kwam het gemis van Henri Nijboer nog ter sprake – we hebben zijn gevloek tijdens de steilste klimmetjes gemist, maar vooral ook zijn grappen en hoe hij telkens leven in de brouwerij wist te brengen.
Al met al een heel mooi weekend. Fietsen, praten, lachen, ijsje, colaatje, biertje, eten, nog wat meer praten en lachen, tukje doen, dan weer fietsen etcetera. We hebben meteen maar het laatste weekend van juni 2020 alvast weer gereserveerd. Ik kijk er nu alweer naar uit!

André van Deelen

Bekijk hier de foto’s van dag 1

Bekijk hier de foto’s van dag 2

Bekijk hier de foto’s van dag 3

11 juli stond de Ronde van Epe op de kalender. Voor ‘onze ‘ Jelle sowieso een bijzondere wedstrijd. Op eigen terrein van start om jezelf te meten met anderen. Jelle’s eerste ronde van Epe! De spanning bij de start in beeld, geur en geluid is altijd hetzelfde; gespannen koppen met hier en daar een concentratiegeeuwtje, de geur van sportbalsems en de speaker die maar doorratelt begeleid door het getik van de schoenplaatjes op de verharding. En Jelle stond ertussen. Niet met een gespannen bekkie want Jelle lacht (bijna) altijd. Jelle is altijd blij als hij mag fietsen. Zijn trainingsmaten hebben hem afgelopen jaar regelmatig ingehaald. Jelle op de fiets naar Zwolle, zijn maatjes in de bus. Want Jelle is echt altíjd blij als hij mag fietsen.

Jelle heeft lang op de BMX gereden net als zijn vader. Toen klopte hij aan bij de mountainbiketrainingen van HDKS, met de MTB van zijn vader. Hij bleek een tovenaar op de fiets. Bij de trainingen komt hij je in een ellenlange wheely voorbij, met weer een brede grijns op zijn gezicht. Hij deed samen met zijn jeugdmaatjes mee aan de clubwedstrijden en werd in 2018 met gemak clubkampioen. Kleine mannekes worden groot. Om zichzelf meer uit te dagen werd hij naast lid van HDKS ook lid van De Adelaar in Apeldoorn. En zo stond hij aan de start in Epe. Na vier ronden ontsnapte Jelle want Jelle houdt van fietsen. Hij vindt het niet erg om mijn zijn kop vol in de wind te rijden. Er springt een mannetje met hem mee, Kevin van der Horst, een marathonschaatser. Eentje die het dus lang vol kan houden. Dat doet ook Jelle. Zijn trainingsmaatje Chris Ronde ziet Jelle 44 ronden voorbij razen. Dat lijkt saai maar is retespannend. Want 44 keer vraagt Chris zich af of Jelle nog steeds kop rijdt als hij weer langs zal komen. Dat is 44 keer het geval. De twee laatste ronde zijn het spannendst. Dan moet je niet te weinig doen, anders haalt het peleton je in. Je moet ook niet teveel doen, anders gaat Kevin er met de winst van door. We weten inmiddels allemaal hoe het afliep, met een paar centimeter won Jelle de sprint. Onze Jelle!!

Foto‘s vanuit groep 2

Zondag 7 juli stond de traditionele Posbankrit weer op het programma. Bij aankomst in Emst blijkt de animo voor deze rit weer behoorlijk groot, getuige een vol Willy van Essenplein.
Na het openingswoord van onze penningmeester Jurgen, wordt er vertrokken richting Posbank.
Een blik achterom leert ons dat groep 1 uit zo’n twintig liefhebbers bestaat en  Louis en Menno rijden ons, via de net opnieuw met grind ingestrooide wegen, richting Vaassen.
Tot aan Hotel de Valk blijft het erg onrustig in de groep, gaten, onrust en tempowisselingen maken het in combinatie met een tocht dwars door Apeldoorn niet voor iedereen prettig.
Nadat we groep 2 inhalen vindt er een schifting plaats, een enkeling besluit bij groep 2 aan te sluiten en een viertal besluit zijn eigen tempo te gaan rijden.
Via Hoenderloo gaat het in hoog tempo richting Deelen. Vlak voor de kop van Deelen verdwijnt de één na de ander snel van kop en wordt Andre er met een lange kopbeurt ingeluisd, waardoor hij op het pukkeltje op Deelen genadeloos gelost wordt. Maar sociaal als groep 1 is, er wordt gewacht.
Daarna maken de klimmers zich op voor het echte werk van de dag en nestelen de snelle lichte mannen zich op kop. In hoog tempo worden de Emmapyramide, de Zijpenberg en de Posbank klim genomen.  Wat opvalt is dat Youngster Jelle Langevoort goed mee omhooggaat in het groepje der favorieten. Ook Joost, die de groep bij Ugchelen had laten lopen, heeft het gat met de groep dichtgeknald en meldt zich weer in de voorste gelederen. Robert, trainend voor de Mont Ventoux pakt de klim vanuit de Steeg er nog even extra bij, uitslover.
Wanneer een ieder hijgend en puffend boven is gekomen, wordt het Paviljoen opgezocht.

Genietend van een  bak koffie met een heerlijk stuk appelgebak zien we ook groep 2 binnen druppelen. Wat opvalt is dat die groep volledig uit elkaar gereden is.  Ook hier is tijdens de beklimming dus flink aan de boom geschud.
Nadat de serveersters gillend gek geworden zijn van de chaos die HDKS veroorzaakt, worden de bidons weer gevuld en maakt een ieder zich op voor een terugweg met wind tegen.
Chris, die het stuk gebak dat overbleef mocht verorberen, maakt zijn belofte waar en zet zich op kop van de groep in de afdaling van de Lange Juffer. Met snelheden van ruim boven de 60 is het dalen snel voorbij en wordt er via de weilanden van Leuvenheim en Brummen koers gezet richting Zutphen.
Dat de wind op kop staat, mag de pret niet drukken, want een aantal sterke mannen blijft het tempo gewoon rond de 38-40 km/u houden. Bij Brummen pech voor Chris, de snelspanner in zijn voorwiel breekt tijdens het rijden af.
Gelukkig weet hij zonder verder schade tot stilstand te komen, maar zijn rit zit er hier op.

Via Apeldoorn komen we uiteindelijk weer in Vaassen, waar de groep zich opsplitst. Wij rijden nog naar Rozeboom om af te sluiten met ijs en daarna kunnen de beentjes op de bank en kan de TV aan voor ploegentijdrit die Jumbo Visma op magistrale wijze weet te winnen.

Al met al weer een mooie zondag waar we volop hebben kunnen genieten van onze sport.

Hans Peters

Slechts 10 man/4 vrouw aanwezig op het plein. Waar zijn al die andere leden? Zo’n mooie dag voor een lange tocht, we besloten om met 1 groep te gaan.
Tot aan de Motieweg ging het goed, maar toen teruggeschakeld moest worden ging het bij Tirza mis en zat de ketting vast bij het voorblad. Met wat assistentie ging het bij de tweede poging weer goed. Maar het merendeel was al weg en had niets van het incident meegekregen.
Iedereen ging op zijn eigen tempo de heuveltjes over. Bij Nijverdal werd gewacht zodat gezamenlijk de tocht kon worden voortgezet.

In Heeten bij de Molenhoek was het nog heel stil terwijl de andere terrassen in het dorp al vol zaten. “Wiecher zal de zaak toch niet verkocht hebben? ” Maar nee even later gaat het luikje in de deur open en roept hij dat hij er aan komt. En inderdaad hij en zijn vrouw deden hun best om ons snel te voorzien van koffie en de nodige appelpunten.

Terug met een windje in de rug ging het met twee vingers in de neus.
Gewoon weer lekker gefietst.

Gerrit Peters leverde unieke prestatie bij GP de Ketting

Bij wielerclub “Houdt de Ketting Strak” is algemeen bekend dat diverse leden uitstekend hun eigen kwaliteiten kennen wat betreft het gemiddelde rijden. Zo werd deze week GP de Ketting verreden met als start en finish het sportcomplex van atletiekvereniging Cialfo uit Epe. Vooraf moesten de deelnemers opgeven met welk een gemiddelde ze denken het parcours over onbekende afstand af te leggen. Daarna krijgen ze bij de start inzage over de route, niet over de afstand. Tellers en telefoons moeten bij de jury ingeleverd worden om vervolgens op te geven met welk een gemiddelde ze denken het parcours af te leggen. Achteraf horen ze dan de afstand en deze bleek 35 km te zijn.

En wat nog nooit eerder gebeurde in het 40-jarig bestaan van Houdt de Ketting Strak, gebeurde nu wel. Gerrit Peters presteerde het om op de seconde nauwkeurig het parcours af te leggen. Vooraf had hij opgegeven te rijden met een gemiddelde van 34.5 km. Bijzonder knap werk van Peters. Ook heel knap werk van de als tweede geëindigde Gert Bijsterbosch, want hij was “slechts” 2 seconden te snel. Als derde eindigde Thirza Gorkink en zij was 7 seconden te snel.

Gertie Tellegen had de route van 35 km uitgezet, waarbij 2x de Knobbel in ´t Harde beklommen moest worden.

Pech was er onderweg voor Chris Ronde, want hij reed lek.

Bekijk hier de foto’s