Twee weken geleden konden we nog schaatsen op natuurijs, vorige week konden we in de korte broek op de fiets springen, en vandaag werd de halve garderobe aangetrokken tegen de Siberisch koude omstandigheden. De Batlle stond op de kalender en gezien de omstandigheden viel de opkomst met 23 fietsers alleszins mee. Gezamenlijk ging het met het windje in de rug richting Gortel voor de start van ‘The Batlle’. Bij het Boshuis was er al consternatie, niet iedereen had de aankondigingsmail goed gelezen of de route in zijn GPS gezet. Het bestuur had bedacht om de route omgekeerd te rijden, echter … op één na schitterde het bestuur door afwezigheid om dit kenbaar te maken. Bij velen moest de route eerst nog geactiveerd, en wie neem vervolgens het voortouw.
Uw reporter vond het wel goed en reed rustig naar de start om de route op te pikken, nog geen idee wie er aan sloten maar verwachte een behoorlijke groep. We peddelden rustig voort en Gerrit schoof mij voorbij maar niemand had behoefte achter hem aan te gaan. Een kilometer of drie verder was ik iets naar achter gezakt en een blik naar achter leerde dat ik al bijna de laatste man was, in geen velden of wegen iemand te zien. Groep 1 was dit dus ….. zeven mannen en Jolanda.
Het tempo zat er lekker in en het parcours lag er prima bij, wel oppassen voor de bevroren sporen maar onheil bleef ons bespaard. Bij groep 2 bleek dit wel anders, hier duikelden er nog wel een paar af door onvoldoende afstand of wat dan ook. Misschien toch weer eens een cursus volgen.
Uw reporter had niet echt zijn dag maar kon de groep nog wel volgen en kreeg na verloop van tijd gezelschap van Robert. Ook de kop wisselde en dat gaf weer mogelijkheden om op bepaalde gedeeltes aan te sluiten. En zo kon je als laatste man ook zo maar weer kopman worden toen er een afslag werd gemist. De groep bleef mooi bij elkaar en waar uw reporter halverwege betere benen kreeg zakte Robert steeds verder naar achteren maar werd er regelmatig keurig op hem gewacht.
Of het de vermoeidheid was of de oude oogjes weet ik niet maar op het eind was er wat vaker twijfel over de route of werd er verkeerd afgeslagen. Eenmaal was men afgeleid door een drietal grote edelherten die schrokken en wegrenden en de mannen die wilden volgen. Een foto was er niet gemaakt, en ik zat net te ver weg ….. mooi was het wel.
Weer bij het Boshuis aangekomen zat de route er op, althans …… richting Emst mochten we nog vol tegen de koude wind in trappen. En dat voelt na zo’n rit niet lekker. Bij de Musketiers zaten drie man ons op te wachten, zij hadden vanaf Niersen de kortste weg terug genomen en zaten al aan de warme koffie. Ook wij lieten ons de koffie en appeltaart goed smaken en konden weer op krachten komen. Toen we vertrokken arriveerde wat nog resteerde van groep 2, met vermoeide gezichten ploften ook die neer op een stoel voor een warm bakkie.
Ondanks de koude omstandigheden weer een geslaagde ochtend vond ieder.
Sander Pannekoek